 |
| Zapiski składające się na ''Dziennik'' Anny Frank . Źródło: http://www.zydziwpolsce.edu.pl/frank/index_frank2.html |
Historię Anny Frank i jej rodziny zna niemal każdy.
Grupa osób ukrywająca się w Oficynie kamienicy przy Prisengracht 263 w Amsterdamie zdołała przeżyć tam przez około dwa lata, aż do czasu aresztowania przez gestapo i wywiezienia do obozów zagłady, skąd wrócił tylko ojciec Anny, Otto.
Życie w kryjówce nie byłoby jednak możliwe gdyby nie pomoc osób z zewnątrz, przynoszących codziennie jedzenie i wiadomości, a od czasu do czasu książki, czasopisma, prezenty a przede wszytskim złudzenie normalności i odmianę monotonii życia w sekretnym miejscu.
Zaufani pracownicy biura Otto Franka : Miep Gies, Bep Voskuijl, Victor Kugler oraz Johannes Kleiman ryzykowali własne życie, by pomóc swoim przyjaciołom w przetrwaniu wojny.
 |
| Miep Gies w latach trzydziestych. Źródło: http://www.miepgies.nl/ |
Książka Miep Gies Anne Frank Remembered: the Story of the Woman Who Helped to Hide the Frank Family pokazuje historię rodziny Frank widzianą oczami osób im pomagających. Autorka opisuje swą znajomość z Otto Frankiem i jego najbliższymi od czasów przedwojennych, kiedy to została zatrudniona w jego małej fabryce produkującej żelatynę. Szybko zaprzyjaźniła się z jego córkami Anną i Margot, które wydawały jej się niezwykle inteligentne i nad wiek dojrzałe.
Kiedy polityka wobec Żydów zaczęła się coraz bardziej zmieniać nie tylko w Niemczech, skąd Frankowie uciekli ale również w Holandii, gdzie wydawało się, że można znaleźć bezpieczne schronienie, oczywistym stała się konieczność zniknięcia, rozpropagowania plotek o wyjeździe i przeniesienie się do wcześniej przygtowanej kryjówki w oficynie budynku.
Miep Gies codziennie oprócz swych zawodowych obowiązków musiała natrudzić się by zdobyć pożywienie nie tylko dla siebie i męża ale i również dla początkowo siedmiu a potem ośmiu ukrywających się osób. Przez ponad dwa lata uczestniczy w ich życiu, traktując ich jak rodzinę. Na jej oczach dorastają córki państwa Franków, widzi ich rozwój fizyczny ale również intelektualny i sama przyczynia się do ich edukacji przynosząc lektury czy zapisując się na kursy korespondencyjne, które zaliczają Anna i Margot. Kilka razy nocuje w kryjówce i choć czas spędzony tam wspomina bardzo miło, to jednak nie wyobraża sobie że sama mogłaby żyć w takich warunkach.
 |
| Wejście do sekretnego aneksu w kamienicy przy Prisengracht 263, w którym ukrywała się Anna Frank z rodziną. Źródłó: www.wikipedia.org |
Kiedy w sierpniu 1944 roku Gestapo odkryło całą ukrywającą się grupę, aresztuje również pracowników biura ale jakimś cudem Miep unika aresztowania i kary. Udaje jej się natomiast wbiec na górę by pozbierać pamiątki po swych przyjaciołach. Wśród rozrzuconych na podłodze rzeczy znajduje pamiętnik Anny, zarówno ten pisany w kraciastym zeszycie jak i na luźnych kartkach.
Zabiera je ze sobą i ukrywa w szufladzie biurka na czas ich nieobecności. Anie razu nie przyszło jej do głowy by przeczytać notatki Anny, czując, że należy uszanować jej prywatność. Oddaje je dopiero po wojnie ocalałemu Otto, który przez długi czas waha się czy je wydać. Ta pisała w swym pamiętniku: Po wojnie chcę w każdym bądź razie wydać książkę pod tytułem Oficyna,
czy to się uda, pozostaje również pytaniem, ale mój dziennik będzie
mógł temu służyć." Gdy w Otto końcu podejmuje decyzję o publikacji, książka staje się międzynarodowym sukcesem a on sam poświęca resztę swego życia na wypełnianie misji swej córki - poinformowaniu świata o dziejach ich rodziny w czasie wojny.
Miep Gies również, przez całe swoje życie, (zmarła w 2010 roku, w wieku 100 lat) promowała postać Anny Frank oraz dawała świadectwo Holocaustu. Za swą bohaterską i bezinteresowną postawę została nagrodzona orderem Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata.
 |
| Miep Gies. Źródło: http://www.economist.com/node/15391126 |
Jak mówiła sama o sobie: ''Nie jestem bohaterką, zrobiłam to co było w tamtych czasach konieczne''
Miep Gies, Alison Leslie Gold: Anne Frank Remembered: The Story of the Woman Who Helped to Hide the Frank Family. Simon & Schuster, 2009
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz